Verdensdagen for psykisk helse 10.10.10

Ja, det er det i dag!

Det er lett å gjera ein innsats for psykisk helsevern.

Berre vær der for dei som er rundt deg.
Vær villig til å lytta.
Del av dine eigne gleder og sorger - åpenhet gir trygghet.

Husk at eit menneske har så uendeleg mange sider, også mørke,
og ingen skal settast i bås berre på grunnlag av ei side av seg sjølv.

Snakk med barna og ungdomane om følelser, også dei vonde. Gi dei reiskapar å håndtera dei med.

Lurer du på om nokon slit med tunge ting? Spør. Det er ikkje farlig. Kanskje seier dei nei, men då har du iallefall sett dei.

Kjenner du nokon som slit? Syns du det er vanskelig å snakka med dei om det? Gjer noko anna. Ta med eit heimebakt brød og gå på besøk. Inviter dei med ut på tur i haustveret. Stikk på kino sammen. Luft hunden deira. Send eit lite postkort, eit brev, ein liten ting om du vil. Alle små oppmerksomhetar er livliner til den gode sida av verda.

Verdensdagen er til for å skapa merksemd om psykisk helse.
Det gode arbeidet går for seg kvar einaste dag. Bli ei livline du også, ved å vera eit medmenneske.

Om psyken 3 - angst

"Ich habe Angst" var ein favorittsetning frå tysktimane. "Oh Gott, ich habe sehr grosse(r?) Angst" med store teatralske fakter. Seinare har det blitt litt mindre festlig.

Angst på tysk er frykt/redsel. Angst på psykisk er mange ting. Tusenvis på tusenvis av mennesker i dette landet har angst, og det arter seg på særs ulike måtar. Allikevel kjennes det som eit ord folk "veit" kva dreier seg om, og derfor eit ord ein helst unngår å bruka om seg sjølv. Seier eg at eg har angst ser folk for seg eit livsudyktig menneske som sitter i ein krok og rugger med ville augo, sannsynligvis uten jobb, einsam og umulig å føra ein samtale med. Ja, eg veit at eg overdriver, men det er noko der...

Eg har fleire angstdyr i dyrehagen min. Det mest spektakulære er panikkangstdyret. Det kjem ikkje så ofte ut av buskaset, men når det kjem har det med seg hyperventilering, rugging, skriking, hylgrining og totalt usammenhengande tale. Ein gong på sjukehuset putta nokon meg velvillig i eit rom for gruppeterapi. Det var ingen suksess. Den samla angsten i rommet var nok til å senda meg inn i alle panikkanfalls mor, og eg kom tilbake til denne verden pustande i ein plastpose med 5-6 ansatte rundt meg, den eine med replikken "Jøss, det har eg aldri sett før, det var jo akkurat som i læreboka!". Jo, takk for det du.

Panikkangst er ein ting det lønner seg å læra dei rundt seg litt om, sidan det er ganske skremmande å sjå på. Husbonden er god på både å tilby plastpose, snakka rolig, holda fast rundt meg og koma med avledningar når han ser ei åpning inn. Heldigvis kjem det berre når eg er veldig dårlig, så me er som oftast forberedt.

Eit anna angstdyr kan me kalla "lammande angst-dyret". Det er eit overraskingsdyr i min verden. Ligg i tretoppane og slepp seg ned på meg som ein jaguar eller flått, alt etter kor spektakulær ein ynskjer å vera. Eg har hatt besøk av det i dag. Våkna med migrene. Sånt skjer. Tok ein migrenetablett, la meg igjen, sette vekkerklokka på ein time seinare. Då bruker ting å vera bedre og eg kan gå på jobb.

Men når klokka ringte satt angstdyret på ryggen min og sendte total paralyserande frykt gjennom meg. "Eg klarer ikkje stå opp. Eg kan ikkje ikkje stå opp. Alle mennesker står opp. Eg må på jobb. Eg klarer ikkje stå opp. Eg klarer ikkje sjå menneskene. Dette er sinnssjukt. Du er gal. Du er livsudyktig. Eg klarer ikkje stå opp. Eg kan ikkje ligga her." Denne indre monologen pågår heilt til eg drar dyna over hodet og sovnar igjen, viss eg er heldig. Våkna igjen kl 13 og følte meg litt flau men fremdeles frynsete i kantane. Sto opp og brukte ein time i pysjen på å bli sånn relativt venner med verden.

Så har me "du harkje snøring-angstdyret". Det lunter rolig ved sida av meg og ser heilt uskyldig ut, heilt til det setter tennene i låret mitt. Dette skjer viss eg skal gjera noko eg ikkje har gjort før, f.eks. gå inn på ein ny kafe, gå i ein svømmehall eg ikkje har besøkt tidligare, ringa til eit ukjent menneske (ofte også viss eg skal ringa til eit halvkjent menneske, egentlig. Eg liker ikkje å ringa.), gå inn på eit offentlig kontor.

Eg kan starta med eit positivt pågangsmot, men vips! så heng angstdyret i beinet mitt og kveser (gjennom ein munnfull av beinet) "Du har ikkje snøring på kva du driv med! Alle ser at du ikkje har peiling! Du kan ikkje kodane her! Du er rar! Dei liker deg ikkje! Dei vil at du skal gå! Dei vil ikkje snakka med deg!" Kaldsvette i hendene, tunga veks til ein middels formloff, hjertet slår i 430 oppe i halsgropa, eg har gløymt alt eg skulle sei eller gjera. Ofte må eg øva i dagevis før ein telefonsamtale som berre skal inneholda ca 3 setningar, for å ha ein sjanse til å gjennomføra. Det fins mange stader eg aldri har besøkt fordi eg ikkje klarer å gå inn døra. Heldigvis har eg gode vener som eg kan gjera ting sammen med - for andre gong eg skal noko er det ikkje skummelt, då kan eg godt gå aleine!

I heilt spesielle tilfeller tar dette dyret med seg panikkangstdyret på tur. Blant anna hadde me ein gong ein biltur til Sætre i Hurum (hei, Sætre) der me gjekk ut av bilen, gjekk 300 meter og så måtte Husbonden bæra meg tilbake i bilen fordi den sinnssjuke kona hans følte intenst at Sætre i Hurum var ein livsfarlig plass der alle kunne sjå at ho ikkje burde vera, og fekk eit skikkelig panikkanfall. Eg får fremdeles høg puls av ordene Sætre i Hurum, 11 år etterpå.

Neste angstdyr er i slekt og heiter "Egentlig liker dei deg ikkje-dyret". Det er veldig lite og reiser gjennom blodstraumen for å setta seg midt i hjartet. Vel framme veks det og pressar på med ein stor fryktsmerte. Det kjem ut av ingenting og forteller meg at Husbonden egentlig er lei av meg, at vennene mine syns eg er slitsom, at eg er farlig for barnet mitt, teit og dum og burde holda kjeft eller aller helst berre slutta å eksistera.

Dette dyret er ein god ven av depresjonen, men kan også koma heilt aleine på besøk og setta meg totalt ut av spel. Når ein går på ei tynn line til dagleg er mistillit til dei nærmaste ein veldig dårlig ting. På heimefronten kan det føra til skriking (angstdyret seier "Angrep er det beste forsvar") til ein totalt uforståande mann, på utefronten til tvangstankar og endelause indre repetisjonar av samtaler for å sjå om eg sa noko idiotisk. Ein uskyldig bemerkning kan vris og vendast på i dagevis fordi det sikkert låg noko meir og verre bak.

Akkurat dette dyret skal eg antagelig i nærkamp med no snart, sidan eg har fått min første time hos psykolog på mange mange år. Alle angstdyrene mine hoppar opp og ned og brøler når dei høyrer om det, men eg veit at det er nødvendig. Og tvangstankar har eg jobba med før med ikkje så verst resultater - berre ikkje heilt varige. Me får sjå.

Iallefall, det var mine angstdyr. Andre har nok både dei same dyrene, og heilt eigne variantar. Som kjem og går og avogtil overtar heile sjappa for sin eigen fest. Så neste gong du høyrer om nokon som har angst, husk at det kan bety veldig mange ting, men ikkje at det mennesket er farlig eller utelukkande nutcase.

Dei som vil sjå dyra mine illustrert kan gå til før nevnte Don Kenn Gallery og få eit fint inntrykk. Han fangar noko som eg kjenner igjen, sikkert ganske ubevisst frå hans side.

When life brings you lemons...

...make lemonade.

Det er eit særdeles overbrukt engelsk uttrykk, den typen ein fnyser av og kallar for new-age-visvas. Sånne råd ein ikkje vil ha, men som danner basis for ein million sjølvhjelpsbøker.

Så kva skal ein ekte vestlandskynikar med denslags? Vel, det heng sammen med nokon tankar som eg har tumla med dei siste dagane, på vegen opp av depresjonshullet mitt.

Me kan jo lista opp nokon slektningar med det samme? "Det er ikkje korleis ein har det, men korleis ein tar det." "Det finst ikkje dårlig vær, berre dårlige klær." "Smil til verden og verden smiler tilbake." Alt sammen utsegner som kan gje meg lyst til å knusa ei blomepotte i hovudet på den som seier det.

Aggresjonen kjem sjølvsagt frå det eg opplever som undertonen, nemlig: "Det er di eiga feil at du har det skit! Dersom du hadde ein bedre holdning så ville alt ordna seg for deg og du ville dansa gjennom livet i ei evig blomeeng." Noko liknande den gongen me hadde besøk av Levende Ord i religionstimen på vidaregåande og fekk vita at dei som var fattige rett og slett ikkje var glade nok i Gud. (Ein time som forøvrig for min del endte med dommen "Du. Havner. I. Hælvettte!!!!!!" Takk for den.)


Joanna Rubin Dranger har kledd av ein haug sånne klisjear i sine "Fröken Märkvärdig och karriären" og "Fröken Livrädd och kärleken". Begge bøkene er obligatorisk lesnad for... ja, for alle, egentlig. Men samtidig som ho riv dei ned, viser ho korleis dei framleis kan ha sin misjon ...dersom ein tar fatt i dei på rette måten.

For det eg tenker på, medan eg langsomt går oppover bakken til Det Vanlege Livet att, er kor stor forskjell det gjer for meg sjølv, i augneblinken, dersom eg kan la dei sure sitronane segla sin eigen sjø. Ikkje stå der og masa med dei og laga lemonade, men sei: "Neimen sjå, det ligg ein haug sitronar i oppkøyrsla vår. Jaja. Me puttar dei i komposten, det tar 5 minutt, og så gjer me noko anna."

Denne strålande analogien krev antagelig ei lita utdjuping? OK.
Når vonde/uventa/ugreie ting skjer så er iallefall eg veldig flink til å gje dei masse merksemd. Tenka på kor dumt det var at det hende, korleis det kunne ha vore, kva eg kunne gjort for at det ikkje skulle henda, kva eg kan gjera for at det aldri meir skal henda, etc etc etc ad infinitum.

Dette kan sjølvsagt vera ein god ting dersom det dreier seg om sikkerhetsprosedyrer på ei oljeplattform eller andre viktige saker, men viss det er at ein blir forkjøla dagen før eit viktig møte, så er det fint lite hjelp i all denne tankeverksemda. Forkjøla er du og forkjøla blir du.

All tenkinga er eit lite grasiøst forsøk på å laga lemonade, gjera ting betre, koma på offensiven, men det einaste ein oppnår er å tråkka rundt i sitronsafta til ein får brannsår på føtene. (eg går ut frå at alle er veldig lei av desse sitronbileta no, men det er altfor moro til at eg har tenkt å gi meg) Det som verkeleg får deg på offensiven er å gjera seg ferdig med tankane om det ugreie så radig som mulig - finn rett skuff i hodet, arkiver under "Been there done that" og lukk skuffen igjen. Gå så vidare med det du egentlig vil gjera i livet, og la sitronbøndene ta seg av resten.

Eit eksempel frå dagleglivet: Me skulle eigentleg køyra til Bømlo i dag og gå på tur. 25 minutt ut i bilturen spyr barnet over heile baksetet, og einaste alternativ er å køyra heim att og vaska ned bil, barn og diverser. Dette kunne eg ganske sikkert brukt mange timar på å irritera meg over, tenka ut årsaker til, konkludera med at planane vart øydelagde og dagen gjekk skitt, etceteRA. I staden var eg så heldig å velga å vaska ned bilen, sei "det var det", og gå med mann, barn og nistemat til båthavna nedi hogget her - der me hadde ein aldeles utmerka søndag formiddag.

Det er sikkert mange no som tenker "eg ville aldri funne på å irritera meg over noko sånt". Gratulerer! Prøv då å finna eit anna kvardagseksempel - dei fleste har noko som dei bruker litt for mykje tid på i forhold til kor viktig det eigentleg er. Fins det ein skuff du kunne putta det i i staden?



Merk forøvrig ordet kvardagseksempel. Metoden fungerer dårlig på ulukker, død, alvorleg sjukdom og kjærleikssorg. Nokon gonger er det aldeles lov å bli lei seg, og då kan du kasta den blomepotta på dei som seier noko anna. Du har fått lov av meg.

Det er dei tusen småirritasjonane den er til for - forkjøling, sokkane på badegolvet, reprisane av Fleksnes, bussen du ikkje rakk, regnet som kjem nett når du hengte ut kle, katten som dreit på stoveteppet, den eldre slektningen som seier "Sånn ville me aldri latt ungane holda på i mi tid" og så bortetter. Trekk på skuldrane, la det fara, arkiver, komposter, finn på noko anna. Ikkje fordi det gjer deg til eit betre menneske eller løfter karmaen din til eit høgare nivå, men fordi det reint faktisk kjennes betre akkurat der og då. Instant gratification.

Til slutt: Det er sikkert nokon som sit og freser "Dette er jo heilt idiotisk, maken til oppgulp, hersens mennesker som skal sitta og skriva på internett om alskens uinteressante ting" og lignande.

Vel, ser ut som livet gav deg nokon sitronar der. Lykke til med limonaden.

Om psyken 2 - ein tur ned

Så var nedsvinget over oss igjen, og det blir veldig vanskelig å skriva. Men eg vil gjerne prøva å skriva litt likevel. Om korleis det oppleves, i dette hovudet, i akkurat denne versjonen av sjukdomen, når turen går nedover bakke.

Det startar på ein måte så eg ikkje kan merka det, endå eg har vore der så mange gonger før. Søvnen forsvinn. Rastlaus energi eller tunge tankar eller ei fri blanding, kveldane vert uansett lenger og lenger og søvnmengda om nettene mindre og mindre. Nokon gonger går det over av seg sjølv, berre ekstreme B-menneskefakter som kjem og går. Andre gonger, som no, er det starten på noko større.

Det neste som forsvinn er matlysta. Ingenting frister. Ingenting smaker, det er ei fysisk oppleving av at mat er ekkelt. Eg gløymer å eta og drikka fordi eg ikkje har lyst på mat, vert ikkje svolten. Et gjerne om kvelden, helst salte ting (stundom rett og slett kvernsalt...). Brød er skrekkelig og middag er slitsomt. Vaknar kl 03 og har brått lyst på sushi, og når ein fortel det til andre spør dei sjølvsagt om eg er gravid. Øh, nei.

Så kjenner eg at eg har skuldrane opp under øyrene. Nokon har teke tak i strammehjulet inni ryggen og stramma til alle senar og musklar så dei er for korte. Små blaff av panikk kjem og går utan årsak, dersom eg søv vaknar eg av at eg setter meg opp med eit gisp. Eg får flager av energi der eg ryddar heile huset, for så å bli uendeleg sliten og motlaus.

No kjem tankane. Tankane om at ingenting nyttar. At eg er håplaus. At verda er håplaus, at menneske er vonde, at alle ser kor lite kontroll eg har, eg er ei dårleg mor, det er sikkert noko gale med huset, han elskar meg ikkje lenger, dei andre tenker at eg ikkje forstår noko, eg orkar ikkje stå opp, alle andre står opp, alle andre fiksar livet sitt, eg er totalt mislykka.

Tankane fyller nettene. Så fyller dei dagane også. Dei er der som intense kviskrande stemmer i bakgrunnen uansett kva eg gjer. Kroppen vil krølla seg sammen i eit hjørne og bli borte. Eg vert fysisk utmatta av å halda meg oppreist, smila til folk på jobben, handla, ta bussen. Det dukker opp tankar som "eg skulle ynskja eg ikkje fanst" og "dette gjer så vondt at eg ikkje orker det lenger".

Å vera med jenta mi er det einaste som er til å leva med. Men til slutt er eg så sliten at eg ikkje orker lenger, eg fell saman når mannen kjem heim og er heilt utmatta. Det er det endelege nederlaget - eg klarer ikkje eingong vera mamma til det kjæraste eg har. "Det ville vera bedre for dei dersom eg ikkje var til."

Eg pustar smerte, eg tenker smerte, eg er smerte. Tenk deg å pusta noko som er isande kaldt, stikkande, som flytande piggtråd, det kjem innerst frå bringa di, det er heilt konkret og riv deg opp innvendig men det er ingen andre som ser det. Omtrent slik er det no. Kroppen lukkar seg rundt smerten i fosterstilling.

Så må handkleet kastast inn - eg vert sjukemeld, eg kan ikkje arbeida når eg ikkje klarer å stå oppreist. Eg er aleine med tankane, aleine med smerten, fordi ingen når inn. Eg får ekstra medisinar, eg søv, eg går til soneterapeuten, eg søv meir. Gret.

Etter nokon døgn med søvn og medisinar kjem det gjerne ein liten oppsving. Ting er litt ljosare, tyngda i kroppen lettar litt. Eg finn eit strikketøy eller noko anna å pusla med, eg leikar med S ei stund. Men bøker går ikkje, konsentrasjonen er framleis borte. Ser eg TV skal det ingenting til før eg begynner å gråta. Eg klarer ikkje snakka i telefonen fordi snille folk knuser hjartet mitt.

Det vesle oppsvinget slår nesten alltid attende i panikk og ny nedtur. Verre enn den forrige fordi eg nok ei gong hadde lurt meg sjølv til å tru at no går det opp att. Dersom eg ikkje hadde ei indre sperre mot å skada meg sjølv er det no eg ville gjort det - gudane skal vita at eg har prøvd, men nesten aldri kunna. Eg ynskjer meg så sterkt eit utløp for smerten, kva som helst. Lagar ein krangel med den stakkars ektemannen berre for å kunna ropa. Det hjelper ikkje og eg får svart samvit.

Det varierer kor mange dei svartaste dagane er. Det kjennest alltid som dei aldri skal ta slutt.

Så kjem det nokon rare dagar. Ei panisk rastløyse som svingar med total utmatting. Eg strikker som om nokon stod med pistol og jaga meg vidare. Ein halv genser på ein kveld. Når mannen spør kva eg vil ha på skiva byrjar eg å gråta fordi eg ikkje kan ta ei sånn avgjerd. Kroppen er tung men hjernen er i høggir, berre eit totalt ineffektivt høggir. Små ting vert enorme, både gleder - det er sol ute! verden elskar meg! alt vil bli bra! - og sorger - eg finn ikkje sokkane mine, det er typisk, alltid rot, ingenting fungerer, eg er håplaus, alt er håplaust, eg vil dø.

Nett no er eg i desse dagane. Og nett medan eg skriv dette er eg oppe i ei rastløyse med litt fysisk energi - eg lager middag og skriv dette og drikk litt kaffi og tenker på hundre ting eg også skal gjera. Om 5 minutt ligg eg kanskje sammenkrølla i sofaen og vil forsvinna.

I morgon er det kanskje endå meir fysisk energi i rastløysa. Og dagen etter der kanskje endå litt, og om nokon fleire dagar kan det henda at rastløysa vert til ein jamnare flyt og me stig opp mot ein slags normalitet. Ein kan håpa.

Eller kanskje er det endå ein fall-lem eg skal gjennom, endå ein nyanse av svart å gå ned i. Me er på grensa for kva me kan klara åleine, og eg har aldri prøvd å bli innlagd her me bur no. Men vert det nødvendig veit eg at Husbonden og legen min kjem til å hjelpa meg. Eg er ikkje eigentleg redd for det, berre for å vera borte frå S, og sjølv det forstår eg at kan verta nødvendig og rett.

Men nett no, denne augneblinken her, håpar eg på at vegen går oppover. Sjølv om eg ikkje trur på det, er det lov å håpa. Til neste gong.

Om psyken 1

Eg tenkte innimellom å skriva litt tankar om psykisk helse her. Meir presist blir det jo tankar ut frå min ståstad og mitt perspektiv, så så veldig allment er det vel ikkje. Men litt.

For å gi ein rask bakgrunn så er eg kronisk unipolar depressiv, med litt tvangstankar og sosial angst på kjøpet når eg har dårlige periodar. Unipolar betyr at ein har kraftige stemningssvingingar berre ein vei, i mitt tilfelle nedover i depresjon, men det kan også vera oppover i mani. Svingingane opptrer oftast relativt regelmessig, med nokon lettare og nokon meir alvorlige. Eg har ca 2 alvorlige nedsving i året og fleire mindre alvorlige innimellom der.

Den nydelige grafen illustrerer polaritet vs. "normalitet" (som vel er eit av verdens mest relative begreper) og er overhodet ikkje dekkande for korleis det er å vera bipolar (altså kunna svinga begge veier) sidan det arter seg veldig veldig forskjellig frå person til person. Men eg likar å tegna skjelvande grafar i Paint, så då gjorde eg det.

Nuvel, nok om diagnoser for i dag, eg kjem sikkert tilbake til saken. Det eg egentlig ville sei noko om, som har vore eit emne i dagens løp både i ein samtale med ein god venn og inne på eit nettforum, er dette å snakka med ein person som har ein psykisk sjukdom.

Mange psykisk sjuke finn det vanskelig og sårande at folk aldri spør korleis dei har det eller legg opp til å snakka om helsa deira på anna vis, i motsetning til viss ein er sjukemeldt med ryggplager eller lungebetennelse eller noko anna fysisk. Det er lett å tenka at ein er blitt "ein sånn" som alle snakker om og ingen snakker med. Dette gjer at mange ikkje vågar å fortella andre at dei har psykiske problemer.

Eg har ein teori på kvifor det blir sånn, og den handlar absolutt ikkje om at folk syns at ein er ekkel/dum/mindre verd fordi ein er psykisk sjuk. Eg trur det handlar om at folk er redd for å gjera fatale feil.

Generelt er me mennesker veldig redde for å sei feil ting i feil situasjon, og når det gjeld mental helse trur mange at dei kan gjera ein negativ forskjell for den som er sjuk. "Viss eg seier noko dumt no, så kjem ho til å bli endå meir deprimert pga meg." "Viss eg spør om ho føler seg bedre og ho ikkje gjer det, så kanskje ho skader seg eller noko etterpå." Etcetera.

Problemet er at dei fleste ikkje har så mange begreper om kva det innebêr å vera f.eks. deprimert, så dei aner ikkje kva dei kan/bør sei. Det blir som å delta i eit spel du ikkje kjenner reglane i. Og for den deprimerte er ein stor del av smerten fullstendig ordlaus, så det er vanskelig å forklara til og med for seg sjølv korleis det egentlig er.

Sjølv prøver eg å løysa det med å gje folk konkrete knaggar å henga ting på. For eksempel søvn - søvnproblemer er eit allment og uproblematisk samtaleemne, og deprimerte har som oftast haugar av dei. Så viss eg seier "Eg har ein dårlig periode og søv nesten ikkje om nettene.", så kan den eg snakkar med følga opp neste gong med "Korleis går det med sovinga?". Eit uskuldig spørsmål som kan stillast til kven som helst.

Dersom ein føler for ei meir utfordrande linje kan ein vera veldig ærlig, og f.eks. fortella at "eg er så engstelig i dag at eg nesten ikkje turde å koma hit/snakka med deg" eller "eg har problemer med å koma meg ut blant folk om dagen". Når eg seier slike ting får eg som oftast respons av typen "Det kan ein ikkje merka på deg!", og då har eg fått ei oppmuntring og den eg snakkar med har fått gi meg ei oppmuntring, ergo ein vinn/vinn-situasjon. Det krever litt meir, sidan ein kan risikera at samtalepartnaren blir ukomfortabel. Men det skjer forbausande sjelden, etter mi erfaring!

For å venda tilbake til den negative forskjellen, så er det nesten ikkje mulig å gjera livet verre for ein deprimert person. Å ikkje sei noko er antagelig det som kjem nærast... Alle slags utsagn viser at personen som spør prøver å bry seg, og sjølv om den sjuke ikkje alltid orker å gi så mykje tilbakemelding, så betyr det noko. Dersom ein ikkje har noko fornuftig å sei, gi ein klem. Gi eit håndtrykk. Sei "eg har tenkt på deg". Send eit kort og tegn ein blomst bakpå. Små tegn uten ord når også inn.
Eg fekk mange ulike helsingar i den tida eg låg på psykiatrisk sjukehus. Brev, papirsjiraffar, besøk og telefonar. Eg kan sei med handa på hjartet at eg hugsar kvar einaste helsing, og at alle sammen var små livliner å holda fast i. På mange måtar var dei like viktige som medisinar og behandling, fordi dei gav meg bekreftelse på at eg fortsatt hadde ein plass i verden.

Send ut ei livline når du kan. Ta imot alle små ord og tegn som dei livlinene dei er. Me treng alle nokon som bryr seg, og me treng å bry oss om andre.

Det var dagens tale.

Det skjer stadig noko nytt

...og her har eg visst laga eit lite sidespor frå den familiære bloggen til noko meir springande.
Så får me sjå kva det blir til, sånn etterkvart.